Parkinson Café Maastricht wordt georganiseerd door:

Wim van de Camp Ik ben 75 jaar, ben getrouwd met Conny en heb 2 kinderen, 2 schoonkinderen en 2 kleinkinderen. Ik ben recentelijk vrijwilliger geworden van Parkinson Café Maastricht. Tot mijn pensioen was ik in dienst bij een Amerikaans verpakkingsbedrijf en heb daarvoor in vele landen gewerkt waarvan de laatste 7 jaar in Amerika. Daar heb ik problemen met een tremor in de rechterhand  gekregen en in 2007 heeft een neuroloog de ziekte van Parkinson bij mij vastgesteld.  Hoewel ik een goede ziektekosten verzekering had bleef de behandeling beperkt tot het voorschrijven van medicijnen. Pas na mijn terugkeer in Nederland in 2008 heeft een team van Parkinson specialisten zich over mij ontfermt en is er een behandelplan ontworpen. Dat was een ware weldaad. Ik voel mij in goede handen. Mede daardoor, denk ik, ontwikkelt de ziekte van Parkinson bij mij zich in een relatief laag tempo. Mijn fysiotherapeute vertelde mij over het Parkinson Café dat ik sindsdien trouw bezoek. Ik ben bijzonder getroffen door de inzet van de leiding en het vrijwilligers team van het Parkinson café en was erg blij toen ik gevraagd ben mee te helpen. Ik hoop dat nog jarenlang te kunnen doen.

Anouscha Winkens Mijn moeder had de ziekte van Parkinson waardoor ik me verder wilde verdiepen in deze aandoening én wilde leren van de ervaringen van andere patiënten. Ik werd lid van de Parkinson Vereniging, al snel leek het me interessant om mij als vrijwilliger in te zetten. Zij hebben mij toen met Anja in contact gebracht, zo zijn de eerste plannen voor het opzetten van een Parkinson Café in Maastricht tot stand gekomen. Dit was in maart 2014, daarna zijn nog meer enthousiaste mede-organisatoren aangesloten en in april 2015 heeft de opening plaatsgevonden.
Nu, inmiddels 5 jaar later, is het nòg leuker bezig te zijn met ons café dan het in begin al was. Het is ontzettend fijn om te zien dat er veel terugkerende bezoekers zijn die keer op keer weer aangeven dat ze waardevol informatie ontvangen tijdens de bijeenkomsten en hun verhaal kunnen delen met andere bezoekers. En er sluiten ook iedere maand wer nieuwe bezoekers aan, ook dat is fijn om te zien. De betrokkenheid van de zorgverleners van het MUMC en ParkinsonNet vind ik persoonlijk erg waardevol.
Ik werk bij GSK, een farmaceutisch bedrijf, en naast de werkzaamheden voor het café vind ik het heerlijk in mijn vrije tijd te gaan hardlopen, spinnen of creatief met bloemen bezig te zijn.

Attie Engelbert Mag ik me even voorstellen: ik ben 64 jaar, en getrouwd met Wil. Wij hebben geen kinderen, wel een hond Snoopy. Deze zorgt dat ik goed in beweging blijf. Ik kom uit Groningen en woon sinds 1986 in Maastricht. Dat bevalt goed. De diagnose Parkinson was in december 2005. Toch heb nog tot juni 2013 fulltime gewerkt als financieel consultant bij Vizyr, een dienstverlenend bedrijf voor onderwijs. Sindsdien ben ik helaas arbeidsongeschikt.
Eind 2014 is mij gevraagd of ik deel wilde nemen in de klankbordgroep van het op te richten Parkinson Café Maastricht. Dat zag ik helemaal zitten. Er was helemaal niets in Maastricht voor Parkinsonpatiënten. Later heeft men mij gevraagd om het “boegbeeld” van het Café te worden. Daar heb ik goed over nagedacht en heb dit geaccepteerd. Ik ben trots op het Café en de mensen die zich ervoor inzetten. Vooral Anja en Anouscha voor al het werk dat zij verzetten. Gezien de ruime opkomst denk ik dat het een geslaagd initiatief is en hoop dat wij nog vele jaren mogen doorgaan.

Ester Jacobs Hallo, ik ben 41 jaar en sinds 1998 werkzaam als ergotherapeut in het MUMC+. Mijn werkzaamheden binnen het ziekenhuis zijn o.a.  gericht op diagnostiek, behandeling/ begeleiding van neurologie patiënten waaronder ook de Parkinson  patiënt. Sinds 2008 ben ik aangesloten bij het ParkinsonNet, waar ik alweer een aantal jaren de functie als Regio coördinator invul.
Toen  mijn collega ergotherapeut Babs Strik en mijzelf gevraagd werden om deel te nemen  aan het kernteam van het  Parkinson café,  was de stap zo gezet. Een enthousiast team met hart voor de Parkinson patiënt en zijn directe omgeving. Zonder hen en jullie bezoekers, is dit niet mogelijk. Ik hoop jullie nog vaak te mogen begroeten in het parkinson café, tot ziens…

Henk Albersen Ik ben 66 jaar en Parkinsonpatiënt sinds een jaar of acht. Zoals meer mensen met Parkinson, volgt de diagnose van de aandoening vaak na een periode van onzekerheid. Je lichaam functioneert niet zoals het zou moeten, maar je weet niet wat er aan de hand is.
De diagnose is niet fijn, maar je weet nu tenminste waarom je al die tijd bepaalde bewegingen moeilijk kon doen.
Je gaat op zoek naar informatie over je aandoening. Die is wel te vinden, maar nogal verspreid.Toen er dus stappen werden gezet om te komen tot de oprichting van een Parkinsoncafé, heb ik me aangemeld om lid te worden van de werkgroep die de oprichting zou gaan organiseren. Inmiddels zijn we een jaar verder en blijkt de maandelijkse bijeenkomst van Parkinson patiënten in een behoefte te voorzien. Elke maand is er informatie van een deskundige. Dat kan zijn o.a. een neuroloog, verpleegkundige, psycholoog, fysiotherapeut of anderszins.
Ook onderlinge contacten tussen Parkinson patiënten dragen bij aan de informatie behoefte die veel patiënten, maar ook hun omgeving, hebben. Ik hoop u dan ook regelmatig te kunnen ontmoeten op een van de maandelijkse bijeenkomsten.

Louise Leenders Vanaf de start eind 2014 ben ik betrokken bij de plannen en organisatie van de activiteiten van Parkinson Café Maastricht.
Ik ben 63 jaar, heb een gezellige partner, 3 zonen, 3 schoondochters en 3 kleinkinderen.Nadat ik de diagnose (maart 2012) kreeg van de ziekte van Parkinson ben ik vrij vlug gestopt met werken. Ik gaf onderwijs aan meisjes en jongens van 12 tot 18 jaar in een jeugdgevangenis.
Ook heb ik altijd met heel veel plezier gewerkt in het basis en voortgezet onderwijs maar omdat ik heel weinig energie had en nog allerlei andere symptomen kreeg werd het werken met de kinderen op school steeds zwaarder. Uiteindelijk ben ik kunnen stoppen met werken en nu probeer ik elke dag te genieten van de fijne en leuke momenten. Gelukkig gaat dat meestal goed en mijn medicatie werkt. Ik doe mee, als het mogelijk is, met allerlei onderzoeken en ik hoop dat er vlug een middel gevonden wordt dat er voor zorgt dat de ziekte van Parkinson niet meer voorkomt en iedereen van de ziekte te genezen is. Verder ben ik wekelijks op fysiotherapie, zwemmen, bridgen, care for dance, oppassen op mijn kleinkinderen, fietsen en doe ik vrijwilligerswerk.
Ik ervaar steeds meer dat ik zelf er voor moet zorgen dat ik de dingen die ik doe, goed voor mij zijn. Ik vind het belangrijk dat ik geniet van alles wat ik nu nog kan en gelukkig mag zijn met alles wat ik nog mee mag maken.
Ik hoop dat we nog heel veel gezellige, vrolijke en ontspannen middagen mogen hebben in “ons café” waar iedereen met elkaar ervaringen kan uitwisselen, naar elkaar kan luisteren en elkaar kan helpen. Wij maken hier zelf een plek waar wij ons veilig en blij voelen.
En bedankt allemaal, voor iedereen die hier aan meewerkt

Rianne Schoemakers Ik ben 32 jaar, moeder van twee meisjes en werkzaam als ergotherapeut bij Ergotherapiepraktijk Zuid-Limburg.
Ik ben in 2009 afgestudeerd als ergotherapeut. Sinds mijn opleiding ligt mijn affiniteit bij het werken met ouderen. Ik ga graag met u op zoek naar een oplossing om zo lang mogelijk zelfstandig thuis te kunnen functioneren.
Mijn interessen en specialisaties liggen op het gebied van de ziekte van Parkinson en dementie. Ik ben aangesloten bij Parkinson Net en ik ben EDOMAH therapeut.
Ik ben via Anouscha in aanraking gekomen met het Parkinson Café. Ik vond de bijeenkomsten heel interessant en leerzaam, ook voor mezelf. Zo kan ik wat ik leer weer verder brengen in mijn contacten met Parkinson patiënten.
Toen ik gevraagd werd of ik het leuk zou vinden om de bijeenkomsten mee te helpen organiseren hoefde ik daar dan ook niet lang over na te denken. Dit kijkt me heel leuk.
Ik hoop u dan ook nog vaak te mogen zien, en waar nodig uw vragen te mogen beantwoorden.

Lindsey Huijsmans Ik wil me bij deze voorstellen. Ik ben Lindsey Huijsmans, gelukkig getrouwd en moeder van 2 jongens.  Ik ben lang geleden afgestudeerd als HBO-verpleegkundige en heb gedurende lange tijd als wijkverpleegkundige / stomaverpleegkundige gewerkt. Sinds 2017 werk ik als Parkinsonverpleegkundige bij NOVIzorg. Ik ondersteun cliënten met Parkinson of parkinsonisme tijdens de dagbehandeling. De ziekte is voor iedere cliënt anders. Het mooiste aan mijn werk is dat het echt om de persoon draait. Hoe gaat het met iemand, waar heeft iemand last van, wat gaat er goed? En om dan ook te kijken wat ik voor diegene kan betekenen.

Ook geef ik bijscholing aan collega’s en geef ik lotgenoten / educatie groepen aan cliënten met Parkinson. Ik vind het belangrijk dat cliënten met een lach op hun gezicht weer huiswaarts vertrekken.

Vanwege mijn functie als parkinsonverpleegkundige ben ik gestart om het Parkinson Café te bezoeken uit interesse voor alle onderwerpen die besproken worden. Ik wil graag alles leren m.b.t. de ziekte van parkinson /parkinsonisme om zo goed mogelijk te worden in mijn vak.

Dit jaar is mij gevraagd om deel te nemen aan de organisatie van het Parkinson Café. En dit doe ik graag omdat ik zie dat het café een mooie gelegenheid is voor Parkinson cliënten en mantelzorg om elkaar te ontmoeten en te voorzien van informatie. En hier draag ik graag mijn steentje aan bij.